Uit en thuis...

Voor de mensen die zich af begonnen te vragen waar ik toch bleef: ja, ik ben er nog steeds. Waar? In Panama...
Alles gaat nog steeds goed. En eigenlijk heb ik nog steeds niet mijn draai gevonden.
Huh?
Nou, kijk. Dingen lopen nooit zoals je ze van tevoren bedenkt. (Bij mij niet in ieder geval...) Ik ging naar Panama, en dan eerst een paar maanden veldwerk doen, dacht ik. Daarvoor moest ik dan een paar maanden op een eiland wonen. Tsja... dat zou dan wel afgelegen zijn, niet? Maar ja, het was voor een paar maandjes en daarna zou ik in de stad gaan wonen.
Mmmm, niet helemaal dus. Er is volop verkeer tussen hier (Isla Barro Colorado) en Panama City. Ik kom ongeveer twee keer per week in de stad, en dan overnacht ik vaak ook daar. Ik heb zelfs een abbonement op een sportschool genomen waar ik kan spinnen en kan volleyballen. Hoezo midden in het oerwoud? Maar ondertussen woon ik nog steeds op het eiland (tussen apen en gestoorde wetenschappers) en blijf dat ook doen totdat ik vertrek. Precies zoals ik het niet had gedacht dus.
Verder schiet het onderzoek eigenlijk voor geen meter op. Ik bedoel; ik had verwacht veel meer te kunnen doen. Mijn begeleider niet natuurlijk. Die heeft veel meer ervaring in dat soort dingen. Niet dat het slecht gaat met het onderzoek, helemaal niet. Mijn begeleider vindt eigenlijk dat ik maar moet gaan promoveren op vijgenwespen. Maar het gaat wel langzamer dan ik had verwacht.
Ondertussen denkt mijn begeleider drie stappen vooruit en heb ik op zijn advies een extra beurs aangevraagd. Als ik die krijg kan ik nog een keer terugkomen voor drie maanden, dan is Panama nog niet van me af; de uitslag krijg ik in April.
En mijn draai vinden? Tsja... het is hier allemaal nogal anders dan gewoon studeren of gewoon werken. Ten eerste, is mijn schema volledig afhankelijk van wanneer de boten van en naar het eiland gaan en ook van wanneer de bomen die ik onderzoek bloeien. En helaas, bomen doen niet aan weekend. Flexibiliteit is dus gewenst.
Hetzelfde geldt voor de mensen die hier wonen. Niemand blijft hier echt lang. Iedereen werkt zich helemaal te pletter, omdat ze hier maar zo kort zijn. En iemand echt leren kennen zit er meestal dus niet in.
Alles is dus anders dan ik had verwacht.
Ach, eigenlijk had ik geen idee waar ik aan begon. Maar joh... dat houdt het interessant.


Aan het werk met Hao, mijn chinese labgenoot...









Terug naar BCI....






Mijn trouwe bootje....




Zonsondergang tijdens één van de vele bootritjes...


The skyline van Panama City


Crazy scientists op zoek naar vermaak in de stad...